روز -1 که به سفارش آقای هارونی اومدم واسه امتحان برنامه نویسی QSQL ، از در که وارد شدم، اولین کسی که دیدم ،خانم منشی بودند. با یه لبخند داشتند کارشون رو انجام میدادند.با یه کاپشن ورزشی ، پوست روشن، بوی یه عطر ناشناس(البته من اگه شناس هم بود اسمش رو نمیدونستم!) قد متوسط و طنین صدای خاص. اون روز زاد باهاشون صحبت نکردم (البته هیچ وقت نکردم، نه اون روز نه تا حالا… خوب آخه ایشون خانم منشی هستند و صحبتی نداریم. کارمون فقط جاییکه به هم مربوطه صحبت میکنیم . مث بقیه بچه های شرکت).

روز 0 از مهدی اسمشون رو پرسیدم. و با توجه به اینکه اون روز، روز اول کار مهدی بود، اسمشون رو نمیدونست.جستم و اسمشون رو پرسیدم. با همون لبخند ملیح گفتند: ” سعیدی هستم”

واقعا یه منشی تمام عیاره.لبخند تصنعیش از صورتش کنار نمیره و نمیگذاره همه کس درد پنهان پشت نگاهش رو بخونن.سنش رو هیچکس نمیتونه تخمین بزنه.به نظرم 63 ای اومد.تارهای سپید شده ی موهاش از لابلای سیه زار فرق گواه سختی روزگار رو میده.رفتارش با متانته اما سریع.و صداش طنین خاص خودش رو داره. یه جوریه که اگه باهات کار نداشته باشه یا نخوای صداش رو بشنوی اصلا توی گوش نمیاد.وقتی کار داره باهات خیلی مودبانه و متین میاد کنارت و معمولا آمدنش رو متوجه نمیشی. و اهسته میگه “اقای ابراهیم زاده تشریف ببرید جلسه دفتر مهندس نخعی”. از کار بلدی و مدیریت هم که همه راضین. با هیچکس قاطی نمیشه. حتی موقع ناهار فقط بایکی دو تا دخترا یه ناهار سریع میخوره و همون موقع هم نگاه هاش به افراد نگاه یه مدیره به کارمند. البته با لبخند .بعد از گذشت این همه وقت فقط یه بار تونستم لبخند واقعیش رو ببینم. سر قضیه فاکتور های پاکسان ، وقتی دید واسه همه چیز فاکتور گرفتم .

اگه از من بپرسی میگم یه منشی فوق العادس. البته خانم نقی ها هم توی شرکت یلدا منشی بسیار عالی بودند. و تازه اونجا شرکت خونوادگی شون بود اما با این حال تازه وارد اصلا متوجه ارتباطاتشون نمیشد.

تحلیل روانشناسی خانم سعیدی رو اینجا نمینویسم چون نمیدونم در آینده چه کسانی این مطلب رو خواهند خوند. اما میدونم که پشت اون لبخند، یه دنیا حرف و گله و لبخند نهفته

الحمد لله