پنج شنبه شب، بعد از کلاس امین، خانم آیت اللهی، مسئول روابط عمومی شرکت باسا، باهام تماس گرفتند گفتند لطفاً فردا برید نمایشگاه. مام گفتیم به چشم. نمایشگاه الکامپ ترکیبی از نمایشگاه های فناوری و کامپیوتر و اتوماسیون اداری و سی‌دی فروشی و لپتاپ و سخت‌افزار های وابسته فروشی و اینترنت فروشی و مانیتور و تلوزیون فروشی و موبایل و تبلت فروشی شده. اصلا از من میشنوی واسه یه شرکتی مث باسا زشته تو این خز و خیل بازار غرفه داشته باشه. اما خوب واسه خالی نبودن عریضه، یه غرفه کوچیک داشتیم.
هر سال توی این نمایشگاه میام. الان ۱۵ سال بیشتره. از اون برو بیای فروش کارت اینترنت، تا الان که برو بیای تبلت بود. دیگه خبری از سیستم خنک کننده‌ی نیتروژن مایع یا … نبود. دیگه امسال یه جورایی خودم پیش کسوت بودم. تقریبا همه غرفه ها رو می‌شناختم. و اونا هم منو می‌شناختن. از نرم‌افزار نویسای خردهپا تا شرکتای بزرگ فعال در زمینه شبکه. صاحبای چند تا غرفه یا آشنای نزدیکمون بودن، یا فامیل یا هم دوره دانشگاه یا دوستای نزدیک. پارسال محمد رضا شیخ بهایی و مهرداد ایلچی و سپاهان همراه غرفه داشتن که امسال نداشتن. جالبه که نظر صاحب منصبان نظام صنفی به امسال خوب بود. حتی صب جمعه معاون وزیر آمده بودند بازدید.
این نمایشگاه، برعکس اکثر نمایشگاه های دیگه، کمتر تخصصیه. بیشتر مردم عادی داخلشن و به طمع اشانتیون اومدن. باورتون نمیشه اگه ۱۰۰کارت شرکتو بذارید روی میز سه دقیقه ای همشو بردن.نمی دونم به چه دردشون می‌خوره! به شکلات و بیسکویت و باد کنک و … خیلی بیشتر دل خوشن. حتی به پلاستیکم راضین.
دیروز یه خانمه اومده بهم میگه یه اشانتیون بدید بچم!! گفتم ندارم. میگه پلاستیک هم ندارین!!! یا یه پسره میگه برگه چرک نویس دارین بدید ما!!!
یاد نمایشگاه پارسال افتادم. یاد سرکار رفتن جالبم توسط حامد کاوه و حسن و دوستش. یاد گل داوودی قرمز. یاد آقا سعید. راستی آقا سعید یک سالشون شده. والبته دیگه گارانتی ندارن. یاد ” با یه قهوه و پیاده روی چطوری“. حامد که میگفت، چشماش برق می‌زد. اونجا بود که مطمئن شدم خبرای خوبی تو راهه…
اینم از پاسال:
محمد حسین ابراهیم زاده